Het vernieuwde en verjongde Mare Volley / Heren 1 heeft slechts twee afgebroken seizoenen als bagage. Het eerste seizoen was zo’n driekwart op weg tot de pandemie het seizoen inkortte. In september 2020 werd een nieuwe competitie gestart, die echter weer heel vlot eindigde. Het is een grote mistvlaag waarin de verwachtingen voor het nu ingestartte seizoen 2021 – 2022 liggen. Gevoelsmatig heerst de indruk dat het Mare Volley vlaggenschip een behoorlijke groeispurt heeft gemaakt, ondanks de volleyballoze perioden. De eerste set om het echie gaf weer dat de groeispurt best wel eens een gefundeerde gedachte kan zijn. Het kwalitatief zeker niet misselijke VVA werd met 25-19 overbluft. De tweede omloop zou qua setstand van 25-14 een enorme overmacht voor de Noord Deurningse formatie moeten betekenen. Zeker, maar dat kwam ook aanwaaien door het lachwekkende geklungel van de gasten met de opstelling. In de derde doorgang kreeg VVA de opstellingsproblemen onder controle en bleek dat de Mare Volley zich te snel had rijk gerekend. Bij 20-21 liep een VVA speler een blessure op, waarna de gasten na ampel beraad besloten tot einde wedstrijd en formele afwikkeling van het gebeuren. De twee sterke sets werden daarmee ondergesneeuwd. Een vijfpunter is natuurlijk lekker om mee te beginnen, maar eigenlijk voelde het als een valse start.

Hoe kan het komende seizoen gezien worden ten opzichte van twee afgebroken competities? En zijn er verwachtingen voor het reeds begonnen seizoen of is het lekker ballen en kijken waar het schip strand? Om het perspectief te schetsen is een trip down memory lane misschien handig; al voelt het door de pauzestand van de Corona seizoenen als heel lang vervlogen tijden. De jubilaris  Mare Volley is afgelopen zomer tien jaar geworden. Destijds moest het als nieuwe vereniging in de derde klasse beginnen, hetgeen na een seizoen tot promotie leidde. Daarna ontpopte het Noord Deurningse vlaggenschip tot stabiele subtopper in de tweede klasse. Trainer / coach Ruud Veldscholten probeerde er in al die seizoen meer vastigheid en een lager foutenpercentage in te slijpen. In het volleybalseizoen 2016 – 2017 was er de kroon op het werk middels een legendarisch kampioenschap, dat van extra glans werd voorzien door de zwanenzang van het voormalige Heren 2 dat eveneens de kampioensvlag mocht hijsen. Het seizoen 2017 – 2018 was een uniek project: de eerste klasse. En tevens een eenmalig project; er zijn wat smoezen aan te voeren waarom het project niet slaagde maar zonder alle smoezen kwam de ploeg veelal net en soms wat te veel kwaliteit te kort. In de zomer van 2018 stond na het eerste klasse avontuur een verdere toekomst van Mare Volley / Heren 1 onder druk. Thomas Groeneveld en Marc Lohuis stopten vanwege serieuze enkelblessures en Ramon van de Weijer ging wonen en werken in de polder. In het kader van de één zijn brood is de ander zijn dood, was het gelukkige toeval daar dat het project SetDeko ten grave werd gedragen. SetDeko was een samenwerking tussen jongelingen uit de Dinkellandse buurgemeenten Denekamp en Ootmarsum. Vier Denekampse jongelingen uit het ter ziele gegane project sloten zich aan bij Mare Volley. Door de komst van Ties Heesink, Jort Johannink, Roel Westemeijer en voormalig Heren 2 speler Mart Willemsen was de ploeg getalsmatig meer dan compleet. Voor trainer / coach Ruud Veldscholten begon het proces van meer vastigheid en een lager foutenpercentage erin slijpen opnieuw. Resultaattechnisch gezien was dit geen gemakkelijke taak. Mare Volley / Heren 1 speelde zowat een half seizoen tegen de degradatiestreep aan, en het 4-0 verlies in december 2019 bij de toenmalige staartploeg Esch Stars bracht de Noord Deurningse vereniging in serieus zwaar weer. Met prima resultaten werd het zwaar weer doorstaan. Op 7 maart 2020 eindigde het seizoen abrupt door de Corona lock down. Mare Volley had zich op dat moment opgewerkt naar een zevende plek.

Het seizoen 2020 – 2021 was een stuk korter. De laatste wedstrijden waren op 10 oktober 2020 waarna de tweede lockdown werd ingesteld. Oosterik / Heren 1 mocht zich in feite kampioen van de mini-competitie noemen omdat het na vier wedstrijdronden bovenaan stond, maar de reden daarvan was eigenlijk dat het één der weinige ploegen was welke tot 4 wedstrijden was gekomen. In die 4 wedstrijdronden was het sterrenensemble van Time Out de tegenstander welke met 4-0 duidelijk te sterk was, maar het werd een memorabele wedstrijd die zeker een plek verdiend in de top tien van de tienjarige Mare Volley historie.

Na een ultrakort seizoen van slechts vier wedstrijden lijkt het vrij logisch dat het Mare Volley vlaggenschip stond te trappelen om weer de wei in te mogen. Voor mij persoonlijk als waterdrager bij deze jong’s was het anders. Corona was voor mij een zegen; een ultieme denkfase om zaken in perspectief te zien. Meer dan dertig jaar heb ik gevolleybald en ik heb altijd aangenomen dat ik niet zonder volleybal zou kunnen. Het tegendeel is waar, ik heb het geen moment gemist. Dan is direct duidelijk waarom het eerste wedstrijdverslag zo lang op zich liet wachten. Hoewel de boys natuurlijk al weer een kleine maand aan het trainen waren, zat het gewoon niet in mijn systeem dat een nieuw seizoen in de eisprong was aanbeland. Nou ja, dat dus.

Het geen moment missen van volleybal was voor mij de directe reden om zelf te stoppen met actief volleybal, voor zover je dat op mijn niveau nog actief mag noemen. Toen een jaar geleden volleybal voor een maand weer mocht, nam ik aan dat ik toch weer genoegdoening zou ondervinden om weer in het veld te kunnen staan. Dat was geenszins het geval. Zelf trainen op dinsdag en spelen op donderdag en bij Mare Volley zijn op vrijdag; wat een druk schema direct. De tweede lockdown kwam mij als geroepen, zo kort als het duurde ervoer ik het als een verstikkend moordend schema waar nu een eind aan kwam. Bijkomende reden is dat de Mare Volley training en mijn eigen training in de Siepelstad op dezelfde dinsdagavond waren. Dat was voor mij persoonlijk nooit een issue. Ik moet nu eenmaal zelf trainen, dus de Mare Volley training kan ik niet zien. Ook wat dat betreft was Corona verhelderend. Zelf gaan trainen is geen plicht, als ik liever langs de kant zit bij Mare Volley dan doe ik dat toch?

In de loop der jaren ben ik in bezit gekomen van een niet welwillende enkel. In het team waarin ik speelde kon ik als notair midaanvaller bepaald niet brengen tot the thing I used to do, en ben op eigen verzoek geswitcht naar spelverdeler. Geen probleem. Op zich voor mij persoonlijk ook niet. Het aangeven, het dienende beroep als ballenopgooier, ligt me eigenlijk meer. De vraag die bleef hangen is of je dat moet willen. Corona says no. Waarom zou ik de eigen teleurgang in niveau langer willen aanzien? En mij tegelijkertijd de groeispurt in niveau van Oosterik / Heren 1 moeten ontzeggen?

Die groeispurt is er ontegenzeggelijk.  Oosterik / Heren 1 was door trainer / coach Ruud Veldscholten gedrilled in het minimaleren van fouten. Dat ging van seizoen naar seizoen iets beter; het was een jarenlang proces van slijpen en bewustwording. En dat proces begon met de komst van vier spelers opnieuw. Maar niet jarenlang slijpen dit keer. Een half seizoen was het wennen en stond de ploeg in de degradatiezone. Maar in de tweede seizoenshelft ging het met sprongen voorwaarts en was het jammer dat de eerste lockdown een verdere opmars in de weg stond. Bij het nieuwe seizoen dat slechts vier wedstrijden zou duren, pikte Oosterik / Heren 1 het niveau ondanks een half jaar stilstand moeiteloos op. En bij aanvang van dit seizoen was het eerste voorteken in een oefenwedstrijd tegen de buren van Set Up Heren 2 bijzonder. Er was geen onderling niveauverschil meer tussen de oude en nieuwe garde van het Noord Deurningse vlaggenschip; iedereen voegde met de hem kenmerkende kwaliteiten iets toe. Een te kort door de bocht conclusie na slechts één oefenpotje. Misschien. Het is natuurlijk maar warm draaien en het gaat hooguit om een beetje eer. De Siepels gaven de indruk nog weinig trainingsuren te hebben gemaakt, gingen niet tot het gaatje en leken qua selectie niet compleet. Maar toch. De Noord Deurningse thuisploeg speelde als een niet eerder vertoond collectief, zonder uitblinkers of mindere goden, en hield de hele oefenpot dat constant vast. En natuurlijk zegt winst in zo’n warmloopduel niets. Het is niet eens voor de statistieken, want die zijn er niet van bijgehouden. Maar winst tegen Set Up Heren 2 is zeldzaam en dus mooi meegenomen, en de dikke cijfers waarmee dat gepaard ging waren uniek. Maar daar ging het helemaal niet om. Het ging erom een tienkoppige selectie aan het werk te hebben gezien, die volkomen aan elkaar gewaagd waren. En dat was bijzonder. Het gaf mij het gevoel al bij de eerste mogelijkheid na de lange tweede lockdown, bij iets unieks aanwezig te zijn geweest.

Dat gevoel werd een dag later wel weer weggeslagen bij een tweede oefenwedstrijd, bij de routiniers van DeVoKo. De Denekampse oudgedienden zijn niet meer de snelsten en de Noord Deurningse gasten hadden daar gewiekst misbruik van moeten maken. Dus vooral de DeVoKoërs aan het lopen zetten. Maar de Mare Volley aanvallers  zagen de oplossing niet en bleven zich stuk slaan in de hoge blokkering. Met die sterke blokkering, verdedigend op de juiste positie staan en lastig serveerwerk bleef DeVoKo Heren 1 gemakkelijk aan de voor hun goede kant van de score.

Twee dagen later ging het voor het eerst om de knikkers. Op vrijdag 17 september vormde het sterke VVA de eerste tegenstander in de nieuwe competitie. De  Noord Deurningse thuisploeg ging door waar het dinsdags in de Mare tegen Set Up was geëindigd. Maar het werd bepaald niet gemakkelijk gemaakt door de gasten uit Albergen, die veel lengte en power in de ploeg hebben en in het midden lastig af te stoppen zijn. Er ontstond een kat-en-muis spel, waarin de thuisploeg steeds ruim weg liep maar VVA telkens weer het gat grotendeels zag dichtbranden. Het openingspunt was voor de gasten, 0-1, waarna Mart Willemsen scherp serveerde maar 4-1 en teamcaptain Luc van Deth de 9-2 liet noteren. Serverend sloeg VVA terug met dezelfde moeilijkheidsgraad, 9-7, waarna Peter van Deth voor 12-8 zorgde en Roel Westemeijer voor 14-9.. VVA counterde naar 14-12, Martijn Lammers wist 17-12 bij elkaar te serveren en de gasten pareerden wederom naar 17-15. Op 18-16 bracht Luc van Deth met een fraaie aanval achterover de stand naar 19-16 en bracht zichzelf aan serve. Middels een ace en twee directe punten werd een ruime 22-16 neergezet. Dat brak de gasten op. Na wat slagenwisselingen over en weer werd afgesloten met 25-19.

In de tweede omloop was het opnieuw Mart Willemsen die voor het eerste ruime verschil zorgde: van 0-2 werd het 8-3. De 10-5 kwam op het bord door een ongekend strak serverende Jort Johannink, die met een lekkere drie meteraanval de 11-6 liet aantikken. Ook Ties Heesink liet serverend van zich spreken en eindigde met een direct punt voor 15-7. Daarna werd door een soort comedy de set door VVA geschonken. Met name de spelverdeler maakte het bont. De leidsman floot uiteindelijk één opstellingsfout af, maar het tienvoudige had ook zomaar gekund. De 25-14 werd in de schoot geworpen, alhoewel het 25^e punt uit de opslag van Jort Johannink een fraaie afsluiting was.

In de derde doorgang vertrouwde de thuisploeg teveel op het gevoel dat de comedy zou aanhouden en de punten door miskleunen in de VVA opstelling zouden blijven binnenstromen. Maar de gasten herpakten zich, met name middels aanvalskracht door het midden en de blokkering ten opzichte van de Mare Volley middens dicht te zetten. Een opslagserie van Luc van Deth en een flink timmerende Nick van Deth aan de buitenkant zorgden voor 9-4, waarna de gasten met een enkele opslagserie erop en erover gingen: 9-11. Tot 20-21 bleef de thuisploeg in de achtervolging. Van het VVA zestal liep op dat moment een buitenaanvaller een blessure op, waarmee verder spelen niet mogelijk was. De gasten besloten niet met vijf man verder te willen sporen en de wedstrijd werd beëindigd. Met 25-21 en 25-20 werd een formele 4-0 zege op papier neergezet.

Ergens sluimerde het gevoel weer dat het wel eens een bijzondere wedstrijd zou kunnen worden. Dat werd het dan niet. Maar ondanks dat de thuisploeg de derde set mogelijk leek te verliezen, en verder kwaad niet uitgesloten was, voelde de toegereikte vijfpunter niet prettig. Een soort valse start, toch, ondanks de volle vijfpunter.

Peter van Deth vroeg na afloop om in het wedstrijdverslag bruggetjes te maken tussen deze wedstrijd, Led Zeppelin en Rock Werchter 1993. Een fraai verzoek, waar ik normaliter vast aan had kunnen voldoen. Maar ook voor mij was het een valse start. Het hopelijk zonder Corona seizoen kwam zo plotseling dat ik er ook even weer moet inkomen. Eerst maar eens toewerken naar een wedstrijd zonder valse start, en dan zien we wel weer verder.